به گزارش پایگاه خبری باخیش خبر، روزنامه نگار ناصر غلامی هوجقان ،مسجد داش آغلیان در اواخر دوران قاجار سخته شده و یکی از مساجد تاریخی شهر است که هنوز هم فعالیت دارد. این مسجد در خیابان خیابان انقلاب ، کوچه حاتم خان (از سمت دیگر می‌توان از خیابان شهید صمدزاده، کوچه صابونچی به مسجد رسید) قرار دارد و زیربنای آن حدود ۴۰۰ متر مربع است. که به طول ۱۸ در ۱۸ در ساخت بنای مسجد از هیچ ستونی استفاده نشده و سقف آن چوبی است. بام مسجد شیروانی است و در ساخت کل مسجد علاوه بر چوب، از سنگ و آجر استفاده شده است. این مسجد در دوم شهریور ۱۳۷۸ با شماره‌ی ۲۳۹۰ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
دلیل نامگذاری این مسجد برخی کتب تاریخی چنین نوشته‌اند که محل مسجدی که در آن بنا شده، خانه‌ی سیدی بود که در شب عاشورای یکی از سال‌ها، در خواب چند نفر زن سیاهپوش را در حیاط و دور سنگ می‌بیند که در حال عزاداری هستند. وی از خواب می‌پرد و به سوی حیاط و سنگ می‌رود، می‌بیند قطرات اشک سنگ سرازیر است؛ موضوع را با یکی از عالمان درمیان می‌گذارد و به او می‌گوید خوابش رویای صادقه است. سپس با موافقت سید، خانه‌ی او را به مسجد تبدیل کرده و سنگ را در آن نگهداری می‌کنند. داش آغلیان به معنی سنگی است که گریه می‌کند. این سنگ در داخل ضریح در مسجد و پیچیده به پارچه سبز است در ایام تاسوعا وعاشورا در ماتم امام حسین (ع) گریه می کند. شعر سر در مسجد داش آغلیان (سنگ گریان) ،
طرفه رواقی است به فضل کریم/ سایه افکن برسرعرش عظیم/ گریه سنگش به حسین شهید/ آیت قرب است به عدل حکیم
گزارش ناصر غلامی هوجقان
