سایه‌ی سنگین «انتخاب‌های سلیقه‌ای» بر روز خبرنگار در تبریز

جناب آقای رئیس محترم اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی شهر تبریز

روز خبرنگار، در تقویم رسمی، روز پاسداشت قلم، حقیقت و صداقت است. روزی که قرار است همه ما به یاد بیاوریم چه کسانی در گرمای تابستان و سرمای زمستان، بی‌وقفه، در پی خبر و روایت واقعیت بوده‌اند. اما در تبریز، این روز امسال رنگ و بوی دیگری داشت؛ رنگ و بویی که نه از جنس احترام به خبرنگار، که از جنس «محاسبات پشت پرده» و «دعوت‌های گزینشی» بود.

امسال، وقتی فهرست مدعوین مراسم تقدیر از خبرنگاران منتشر شد، برخی از ما فهمیدیم که ماجرا نه بر اساس شایستگی و تلاش، بلکه بر اساس نزدیکی به محافل خاص، عضویت در حلقه‌های بسته و گرایش‌های حزبی چیده شده است. گویی کارت دعوت این مراسم، نه در اداره ارشاد، که در اتاق‌های غیررسمی و دور از چشم افکار عمومی امضا شده است.

خبرنگاری که سال‌هاست در خیابان و میدان، در جلسه و بحران، حتی یک روز از پوشش اخبار کوتاهی نکرده و با جان و دل، بی‌مزد و منت کار کرده، به ناگاه از لیست حذف می‌شود. چرا؟ چون نه به باندی وصل است، نه در صفوف چاپلوسی ایستاده و نه «سلام مخصوص» به مسئولین می‌دهد. در عوض، کسانی که شاید تنها افتخارشان انتشار یکی دو مطلب سفارشی در سال باشد، با دسته‌گل و لبخند روی سن می‌روند و لوح تقدیر می‌گیرند.

جناب رئیس، آیا این همان نگاه فرهنگی است که سال‌ها شعارش را داده‌اید؟ آیا «عدالت فرهنگی» در نظر شما یعنی حذف فعالان واقعی رسانه و جایگزین کردنشان با افرادی که تنها هنرشان حفظ روابط پشت‌پرده است؟ اگر روز خبرنگار قرار است به این شکل برگزار شود، پس چه فرقی است میان شما و مدیرانی که فرهنگ را قربانی سیاست کرده‌اند؟

مراسم تقدیر، فقط یک قاب عکس یادگاری نیست. مراسم تقدیر، یک پیام دارد؛ پیامی که امسال متأسفانه این بود: «اگر در حلقه ما نباشی، حتی اگر شب و روزت را برای اطلاع‌رسانی گذاشته باشی، دیده نخواهی شد.» و این پیام، نه‌تنها به خبرنگاران، که به همه اهالی فرهنگ و هنر این شهر مخابره شد.

برای سال آینده، پیشنهاد می‌کنم شفاف‌تر عمل کنید. معیارهای دعوت را همان ابتدا اعلام کنید تا دیگر کسی با خیال واهی «قدردانی از تلاش» در انتظار دعوت نماند. شاید هم بد نباشد نام این روز را در تقویم فرهنگی شهر، به «روز گزینش سیاسی» تغییر دهید تا همه تکلیفشان را بدانند.

قلم ما شاید در برابر سیاست‌های شما کوچک باشد، اما این را بدانید که هرچقدر هم که بخواهید با حذف و سانسور، تصویر واقعی این شهر را مخدوش کنید، بالاخره روزی این دیوار بلند روابط و باندها فرو می‌ریزد. آن روز، تاریخ بهتر از هر خبرنگاری خواهد نوشت که چه کسانی فرهنگ را پاس داشتند و چه کسانی آن را در میزهای باندبازی قربانی کردند.

با احترام، و البته تأسفی عمیق‌تر از همیشه
ناصر غلامی هوجقان