جدیدترین ساخته رسول صدرعاملی، بازگشت این کارگردان به دوران موفقیت اوست. یک درام جان‌دار و پرلایه که روایت سلیسی دارد و صمیمیت موجود در آن، به‌خوبی حس شده و به مخاطب منتقل می‌شود.
درواقع پروسه خلق صمیمیت از یک تاریکی محض شروع می‌شود و داستان با عطف‌های مناسب و فضاسازی‌های متنوع خود موفق می‌شود تا خیلی زود به مدارج بالایی از این دوستی و مهربانی برسد و در اتفاقی مهم‌تر، مخاطب را نیز در تمام این مراحل، با خود همراه کند. این موفقیت همچنین مدیون فیلم‌نامه‌ایست که بر اساس داستانی از فرهاد حسن‌زاده یکی از نامدارترین نویسندگان کودک و نوجوان ایران، نگاشته شده است.
در این فیلم، پدر که در آثار مضمون نوجوانانه صدرعاملی، عموما در پس‌زمینه قرار دارد، به یک عنصر کمال‌گرای عملیاتی و به‌نوعی بازوی اجرایی روایت تبدیل می‌شود
«زیبا صدایم کن» برخلاف دیگر کارهای صدرعاملی که با محوریت دختران نوجوان و جوان ساخته شده، فیلم پرامیدی است که حفره‌های پرچالش و عمیقی ندارد. نمی‌خواهد سیاه‌نمایی کند و در صحنه‌هایی چون ماشین گشت ارشاد، فانتزی را در قالب حرکات و البته جنس دیالوگ‌ها، به خورد مخاطب می‌دهد. بنابراین برخلاف آنچه تاکنون در آثار مشابه فیلمساز دیدیم، دوربین چندان به درونیات قهرمان دختر خود نزدیک نمی‌شود و تلاش می‌کند تا با آسیب‌شناسی مشکلات اجتماعی که برای وی وجود دارد، به یک راه نجات امیدبخش برسد.
در این مسیر، زیرکی درستی به نمایش گذاشته می‌شود و پدر که در آثار تم نوجوانانه صدرعاملی، عموما در پس‌زمینه قرار دارد، به یک عنصر کمال‌گرای عملیاتی و به‌نوعی بازوی اجرایی روایت تبدیل می‌شود. برجستگی این اتفاق به‌اندازه‌ای است که پدر، در کلیت اثر، حتی از قهرمان نیز پیشی گرفته و خود در شمایل قهرمان داستان ظاهر می‌شود.
چیدمان فضاسازی به اندازه‌ای است که برخی صحنه‌ها علیرغم اینکه کارکردی فانتزی دارند اما توسط مخاطب پذیرفته شده و روح قهرمانی اثر، در مخاطب حلول کرده و وی را به یک این‌همانی ظریف با خسرو (امین حیایی) و دخترش می‌رساند که برگ برنده فیلم است.
«زیبا صدایم کن» اتفاق مهم سینمای صدرعاملی پس از ۲ دهه است. از آن دست کارهایی که می‌تواند جریان‌سازی مطلوبی را در نوع داستانگویی ایجاد کرده و مخاطب را هم‌پای قهرمانانش، وارد داستان کند. حال خوبی که از شیوه فیلمسازی و داستانگویی ساطع می‌شود، در کمتر تولیدات این سال‌های سینمای ایران تجربه شده و از این رو، اغراق نیست اگر «زیبا صدایم کن» را به‌عنوان یکی از آثار متفاوت این سال‌های سینمای ایران قلمداد کنیم. به احتمال زیاد، اتفاق‌های خوبی برای این فیلم علی‌الخصوص در شاخه‌های فیلمنامه، کارگردانی، بازیگر زن و مرد، تدوین و… در شب اختتامیه رقم خواهد خورد.
