به گزارش خبر فوری، بازیگران خیلی سریع‌تر از بقیه دست به محکوم کردن زدند. برایشان روشن بود که چنین ایده‌ای افسرده‌کننده، آخرالزمانی و مشکوک است به‌ویژه اگر فناوری به‌کاررفته چهره‌های واقعی را بدون اجازه کپی کرده باشد. علاوه بر این، کیفیت فنی هم چندان مطلوب نبود: همان‌طور که یکی از منتقدان به شوخی گفت، دندان‌های تیلی هنوز نامشخص‌اند و به‌اصطلاح «دوره دندان درآوردن» را می‌گذراند، یعنی راه زیادی تا یک اجرای جدی در پیش است.
با این حال، واکنش رسمی هم در آمریکا دیده شد: اتحادیه بزرگ بازیگران در بیانیه‌ای اعلام کرد خلاقیت باید «انسان‌محور» باقی بماند و این اتحادیه با جایگزینی هنرمندان توسط نمونه‌های مصنوعی مخالف است.
چهره‌های سرشناس هم به صف مخالفان پیوستند. ناتاشا لیون گفت: «عمیقاً گمراه‌کننده و کاملاً ترسناک است. این راهش نیست.» و امیلی بلانت در یک پادکست گفت : «خدایا، کارمان تمام است. این واقعاً وحشتناک است… لطفاً دست از گرفتن ارتباط انسانی ما بردارید.»
در ظاهر، همه حق دارند. ما هم می‌گوییم: درست است! اما کمی مکث لازم است. چون بازیگران وقتی از «واقع‌گرایی» و «ارتباط انسانی» حرف می‌زنند، گاهی خودشان هم خلاف آن رفتار می‌کنند!
بازیگران و واقعیتی که تغییر می‌دهند
در این فصل سینمایی، دست‌کم چهار بازیگر زن مشهور (همگی زیر چهل سال ) ظاهراً عمل‌های زیبایی‌ای انجام داده‌اند که چهره‌شان را به‌طور محسوس تغییر داده است. گونه‌ها صاف‌تر، فک‌ها تیزتر و لب‌ها حجیم‌تر شده‌اند. نتیجه؟ چهره‌هایی یکسان، استاندارد و یکنواخت؛ انگار نیازی به هوش مصنوعی نبوده، چون همه خودشان را به «کپی‌های دیجیتال» بدل کرده‌اند.
هیچ‌کدام این تغییرات را تأیید نکرده‌اند و طبیعتاً بدن و صورت هر کس انتخاب شخصی اوست. اما وقتی شغل شما این است که نقش «آدم‌های عادی» را باورپذیر ایفا کنید، تغییر ناگهانی و دائمی در ظاهر، به‌نوعی اعتماد و پیوند تماشاگران را خدشه‌دار می‌کند.
طبیعی است فشار اجتماعی روی زنان بازیگر (برای جنگیدن با گذر زمان) بسیار سنگین باشد. درک این تصمیمات آسان است. اما وقتی با جراحی سعی می‌کنی واقعیت زیستی را انکار کنی، ادعای «پایبندی به حقیقت انسانی» کمی متناقض به نظر می‌رسد.
و این مسئله فقط به زنان محدود نمی‌شود؛ مردان هم گرفتارند، فقط کمتر آشکار. فضای کلی هالیوود امروز نوعی خلأ خودشیفتگی را تداعی می‌کند. ما در «عصر طلایی سینمای خودمحور» زندگی می‌کنیم، جایی که بسیاری از فیلم‌ها بیش از آنکه برای مخاطب ساخته شوند، در خدمت نمایش نفس و غرور بازیگران هستند.
