این مومیایی‌ها در بیش از ۵۰ گور در چین، ویتنام و اندونزی یافت شده‌اند و قدمت آن‌ها بین ۱۲٬۰۰۰ تا ۴٬۰۰۰ سال تخمین زده می‌شود، که دو برابر قدیمی‌تر از مومیایی‌های مصر باستان هستند.
این مومیایی‌ها در وضعیت‌های بسیار خمیده و غیرطبیعی دفن شده‌اند، بدون آنکه مفاصل آن‌ها آسیب دیده باشد، که نشان‌دهنده استفاده از تکنیک‌های خاصی برای حفظ این وضعیت‌ها است.
تحقیقات با استفاده از اشعه ایکس و مادون قرمز نشان می‌دهد که اجساد به آرامی با دود خشک شده‌اند، روشی که به آن‌ها اجازه می‌دهد در این وضعیت‌ها باقی بمانند.
این شیوه تدفین به‌ویژه در جوامع شکارچی پیش از دوران نوسنگی در آسیای شرقی رایج بوده است. مطالعات مردم‌نگاری در پاپوآ گینه نو نشان می‌دهد که برخی قبایل امروزی مانند دانی و آنگا از روش‌های مشابهی برای مومیایی کردن اجساد استفاده می‌کنند.
