کارگردان به قصه گویی مسلط است و شخصیت پردازی را می شناسد اما «رها» از پایان بندی رنج می برد، فیلمنامه و قصه پتانسیل های لازم را برای ایجاد کشش و انگیزه در ذهن مخاطب را دارد اما با چند پایانه بودنش، این قاعده را برهم می‌زند. شاید سلیقه و ایجاد حس تعلیق در ذهن خالقش بوده است اما این اتفاق مخاطب را سر در گم می کند و قصه از ریتم ابتدایی خارج می شود.
شهاب حسینی در «رها» متفاوت تر از همیشه ظاهر می شود و قاعده ها را کنار می زند و حضورش خلاقانه تر از قبل است و در کنار غزل شاکری یک ترکیب خوب و هماهنگ را در جهان بازیگری حاکم بر قصه را ارائه می کند.
اما تاثیر او و برگ برنده کارگردان و این بازیگر ، در رسیدن به یک مساله مهم در انتخاب ترکیب بازیگرها؛ برای ایفای نقش های اصلی است. اعتماد به جوان تر های پشت درِ سینما و تصویر همیشه دغدغه ام بوده است، در فضای تئاتر کلی استعداد ناب وجود دارد و این اعتماد باید به صورت گسترده تری از سوی تهیه کننده ها در سینمای ایران شکل بگیرد که در اینجا این اتفاق به بهترین شکل از سوی سعید خانی در مقام تهیه کننده می افتد و اعتماد به ضحا اسماعیلی فر و آرمان میرزایی به نتیجه مطلوبی منتهی می شود.
«رها» یک فیلم اجتماعی مهم است در این وانفسا که سینمای اجتماعی رو به انحطاط است، چون محوریت روایت درباره سرگذشت شخصیت های رها شده در یک جامعه به سمت فروپاشی است، اثر در به تصویر کشیدن عُریان این زوال؛ سر راست و محکم، قصه گو است.
**منتقد سینما
