از اعتقادات بنیادین اسلامی و شیعی، باورمندی و به تبع، محترم شمردن انبیاء الهی است. به عبارت دیگر باور به پیامبران الهی از اعتقادات اساسی اهل تقوا در قرآن کریم شمرده شده است. یکی از تجلیات این باور بنیادین، دست‌کم در فرهنگ اسلامی و شیعی جامعه ما، برگزاری جشن در میلاد آنان است، اما با وجود صراحت قرآن کریم و منابع شیعی از جمله نهج البلاغه و برخی روایات منقول از سایر ائمه معصومین(ع) درباره جایگاه بالا و والای سایر انبیاء الهی از جمله حضرت عیسی مسیح (ع) در جامعه ما، جشن میلاد برای آن حضرات، برگزار نمی شود تا باور به این اعتقاد اساسی اسلامی تجلی پیدا کند!
به عبارت دیگر اگر برگزاری جشن میلاد در سال روز ولادت پیامبر(ص) و ائمه معصومین (ع) نشانه باورمندی و تکریم به آنان به حساب می‌آید، باید اذعان کرد که عدم برگزاری چنین جشنی برای حضرت عیسی (ع) از سوی مسلمان یا شیعیان نشانی از شکاف میان باور اصیل اسلامی و شیعی و عدم پایبندی به باور اساسی اسلامی و گویا عدم تکریم به این پیامبر اولوالعزم الهی محسوب می‌شود! به خصوص آنکه به تصریح قرآن کریم روز ولادت حضرت عیسی (ع )روز مبارکی شمرده شده است!
هر چند که باید اذعان کرد که تجلی باور به انبیاء الهی، در برگزاری مراسم جشن محصور نیست، اما برگزاری جشن، نشانه ای شناخته شده از عرض ارادت به ساحت اولیای دینی در فرهنگ جامعه ما است که متاسفانه درباره تنها پیامبری که تاریخ ولادت او به اجمال مشخص است، عنایت نمی شود!
با تاسف فراوان باید اذعان کرد که برخی جملات و عبارات هم که به عنوان تهنیت، مانند این جمله که «ولادت حضرت عیسی مسیح(ع) را به هموطنان مسیحی تبریک می گوییم!» در چنین مناسبتی از سوی برخی نهادهای دولتی در سطح شهر نصب می‌شود؛ نه تنها این نقیصه را جبران نمی‌کند؛ بلکه نشان از نوعی عدم درک درست از این باور بنیادین اسلامی است! این در حالی است که برگزاری این جشن نه تنها نشانی از باورمندی اسلامی و شیعی است، بلکه کارکردهای مهم و فراوان فرهنگی و اجتماعی دارد که به برخی از مهمترین آنها اشاره می شود:
۱. از آنجا که بخشی از مردم کشور ما و بیشترین مردم جهان پیرو آیین حضرت مسیح هستند، برگزاری چنین جشنی می تواند عامل همبستگی و همگرایی میان پیروان ادیان در درون و برون مرزهای جامعه ما شود.
۲. برگزاری چنین جشنی، موجب بی‌اثری یا کم اثری تبلیغات نادرست بدخواهان و مغرضان بر ضد اسلام، مسلمانان و کشور ما از جمله عدم همزیستی با دیگر ادیان می شود. به عبارت دیگر برگزاری چنین جشنی، موجب خنثی کردن تبلیغات نادرست آنان می شود.
۳.برگزاری و بزرگداشت این میلاد همچنین می‌تواند به جشن های ملی و دینی ما افزوده شود. این امر از آنجا اهمیت زیادی دارد که در کشور ما معمولا برگزاری مراسم سوگ بر مراسم سور غلبه یافته است! احیای این جشن می تواند؛ یک جانبه نگری را اصلاح کند، منجر به توجه به هر دو مناسبت مذهبی شود و در نهایت توازن و تعادل را میان مناسبت های دینی برقرار سازد.
۴. از کارکردهای مهم دیگر برگزاری جشن ولادت حضرت مسیح(ع) این است که این جشن می تواند جزء نادرترین و زیباترین جشن‌های فرا مذهبی، فرا دینی شمرده شود! نکته با اهمیت این موضوع این است که چنین ابتکاری می تواند به نام مسلمانان، شیعیان و کشور ایران ثبت شود.
امید آنکه مسلمانان و شیعیان با توجه به مقام و جایگاه حضرت عیسی (ع) در منابع اسلامی و شیعی از یک سو و کارکردهای ارزشمند سیاسی اجتماعی چنین جشن مبارکی از سوی دیگر، توفیق برگزاری این جشن را پیدا کند و آن را از قوه به فعل تبدیل کنند تا هم به باور اصیل اسلامی عمل کنند و هم از کارکردها و ظرفیت های مهم این جشن بهرمند شوند.
ولادت پر میمنت حضرت عیسی مسیح (ع) را تبریک و شادباش می گویم و از خداوند منان و مهربان می خواهیم که به یمن ولادت پر برکت حضرت عیسی مسیح (ع)، زمینه صلح و دوستی و همگرایی میان ملت ها و ادیان را فراهم کند و هم اسباب نابودی ستمگران و متجاوزان و رهایی مظلومان و ستمدیدگان را مهیا سازد و هم در ظهور مهدی موعود (عج) تعجیل فرماید تا آرزوی همه انبیاء الهی محقق شود.
*کارشناس مذهبی
